سیاوش شایان؛ هدایت اله نوری؛ اصغر نوروزی آورگانی
دوره 25، شماره 2 ، تابستان 1393، ، صفحه 169-190
چکیده
در دهه‌های اخیر، زمینه‌های تسلط فزاینده بشر بر طبیعت فراهم آمد؛ تعادل بین آنها به زیان "طبیعت" به هم خورد و افزایش تخریبِ مراتع و جنگل‌ها، فرسایش‌خاک، مصرف فزاینده منابع تجدید ناپذیر، آلودگی آب، خاک ...
بیشتر
در دهه‌های اخیر، زمینه‌های تسلط فزاینده بشر بر طبیعت فراهم آمد؛ تعادل بین آنها به زیان "طبیعت" به هم خورد و افزایش تخریبِ مراتع و جنگل‌ها، فرسایش‌خاک، مصرف فزاینده منابع تجدید ناپذیر، آلودگی آب، خاک و هوا حاصل گردید. در مورد شهرستان بروجن (منطقه مورد مطالعه) نیز شرایط فوق صدق میکند. لذا در این پژوهشکه از نوع توصیفی- تحلیلی با رویکرد سیستمی است، سعی گردید با کاربرد مدل تخریب، میزان تخریب و ناپایداری منطقه که به دنبال تغییرات شتابان ناشی از فرایند توسعه در دهه های اخیر به وقوع پیوسته است، تعیین گردد. مدل تخریب یک روش تجزیه و تحلیل سیستمی است و در دسته بندی کلی مدلها، جزء مدلهای اطلاع رسان میباشد. نتایج حاصل از کاربرد مدل مذکور نشان داد که: هیچ واحدکاری به لحاظ دامنه تخریب فاقد محدودیت نیست. 7/7 % از وسعت منطقه در سطح 2 توسعه(مناسب برای توسعه)، 2/69 % در سطح 3 (قابل توسعه با برنامه ریزی مناسب)، 4/15 % در سطح 4 (غیر قابل توسعه) و 7/7 % دارای محدودیت توسعه بوده و باید مورد حفاظت قرار گیرند. همچنین با توجه به نتایج مذکور، مشخص گردید که در بیش از 96% از منطقه، تخریب با نوساناتی وجود دارد.
